Nog twee werkdagen te gaan, dan neem ik echt afscheid van m'n huidige collega's en ga ik aan een nieuwe uitdaging beginnen. Sinds ruim 2,5 jaar werk ik op de afdeling verkoop binnendienst van een bedrijf dat kunststof tubes produceert voor cosmetica-, food en industriële producten. Daarvoor heb ik bijna 20 jaar in de zuivelsector gewerkt, maar toen ik de 40 naderde en toch ook wel eens wat anders wilde, ben ik bij dit bedrijf terecht gekomen. Hoewel ik hier binnen ben gekomen met de taak om de afdeling verkoop binnendienst op te zetten, heb ik op heel veel stoeltjes gezeten. Van het boeken van facturen tot het verzorgen van de personeelsadministratie, overal mocht ik me mee bemoeien, heerlijk! Ondertussen zijn er voor al deze werkzaamheden nieuwe collega's binnengehaald en is het bedrijf enorm gegroeid. Een hele goede zaak natuurlijk, maar ik mis m.n. het (internationale) klantencontact, wat de verkopers hier allemaal zelf willen doen en ik kon m'n voldoening niet meer halen uit m'n huidige werkzaamheden.
Eind oktober werd ik gebeld door Bert, die ik begin dit jaar heb ontmoet tijdens een Nieuwjaarsborrel bij kennissen van ons en die een (familie)bedrijf runt in het veredelen van allerlei soorten zaden. Tijdens de borrel hebben we heerlijk zitten kletsen over onze werkzaamheden en liet hij doorschemeren dat hij ook graag iemand als ik in zijn bedrijf zou willen hebben. Helaas was het bedrijf er op dat moment niet klaar voor, maar omdat m.n. de export de laatste tijd enorm is gegroeid, vroeg hij me in dit telefoongesprek of ik misschien een keer een kop koffie wilde komen drinken.
Van het een kwam het ander, er werd me een ontzettend leuke baan aangeboden waar ik na een aantal goeie gesprekken volmondig JA op heb gezegd. Hoewel ik vreselijk veel zin heb om volgende week aan m'n nieuwe baan te beginnen, ben ik een enorme muts als het aankomt op afscheid nemen. Ik zie al dagen op tegen woensdagmiddag als ik m'n sleutels e.d. in moet leveren, maar wie A zegt.... Hoe groot was dan ook m'n verbazing toen ik vanmiddag vlak voordat ik wegging, gebeld werd door één van m'n collega's met het verzoek om even naar de kantine te komen. Nietsvermoedend liep ik met m'n vuile kopjes de kantine in, waar al m'n collega's in het donker bij elkaar zaten.... Na de "SURPRISE" kreeg ik kado's, dikke zoenen en werd ik door iedereen bedankt voor de afgelopen 2,5 jaar. Ik val niet zo snel stil, maar toen stond ik toch even met m'n mond vol tanden.... Zou bijna gaan twijfelen... Bedankt lieve collega's!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten